Home / W pustyni i w puszczy
W styczniu 1891 roku Henryk Sienkiewicz wyruszył w podróż do Afryki. Odwiedził m.in. Egipt i Sudan. To tam wpadł na pomysł napisania powieści o dwojgu dzieci porwanych przez arabskich derwiszów w czasach powstania Mahdiego w Sudanie, ich ucieczki i dramatycznej podróży przez Czarny Ląd.
Sienkiewicz zasiadł do pisania. Nadał swym małym bohaterom imiona Staś i Nel (Elizabeth). Staś Tarkowski był 14-letnim Polakiem, a Nel Rawlison – ośmioletnią Angielką. Pierwowzorem Stasia był syn polskiego inżyniera Mieczysława Gieniusza, pracującego przy budowie Kanału Sueskiego. Chłopiec ten rzeczywiście został porwany, ale przez handlarzy niewolników. Jego w Afryce nigdy nie odnaleziono. Sienkiewicz usłyszał tę historię, wykorzystał, ale odmiennie poprowadził do końca. Za inspirację postaci Nel posłużyła mu córka jego przyjaciół, Wandzia Ulanowska. Relacje między postaciami oparł na lekturze powieści „Gwiazda przewodnia” Jeannie Gould, którą przeczytał i która go zafascynowała.
Co ciekawe, gdy w 1973 roku reżyser Władysław Ślesicki zekranizował „W pustyni i w puszczy”, piosenka i główny motyw muzyczny w tym filmie nosił tytuł „Gwiazda … dnia”. Wykonał ją zespół 2+1, wtedy bardzo popularny, jak i sam film. Widzom nie przeszkadzało nawet to, że idący na skróty realizatorzy w roli słonia Kinga, na którym podróżują po Afryce dzieci obsadzili słonia… indyjskiego (sic!). Tylko taki był dostępny w cyrku w Bułgarii, gdzie kręcono film. Do dziś „W pustyni i w puszczy” z 1973 roku zajmuje drugie miejsce na liście polskich filmów najchętniej oglądanych w kinach.
W 2001 roku książkę zekranizowano raz jeszcze – tym razem za realizację wziął się Gavin Hood, reżyser z Republiki Południowej Afryki.